Oorsprong der dingen

Vastgesteld: ik zou zo mijn hele huis verbouwen voor een ander als ik ‘m daarmee kan helpen.

Buuf kan niet meer anders dan in de huiskamer slapen. De buurman heeft vandaag een eenpersoonslogeerbed in de huiskamer gezet, want naar boven lopen gaat niet meer. Hij is in de volle overtuiging dat het maar van tijdelijke aard is: ‘Beetje aansterken, misschien nog een operatie en dan kan ze nog heel wat jaartjes mee!’.

Enfin, het bed in de huiskamer. Een hele verbouwing. Balen, en dat ze beneden moet slapen zegt eigenlijk wel iets over hoe niet goed het met ‘r gaat, ook al kiest de buurman ervoor om het niet te (willen) zien. Met onze ouders hebben we precies dezelfde gang van zaken meegemaakt en beiden hebben, nadat ze beneden zijn gaan slapen, hun eigen bed nimmer meer gezien. Maar hoop doet leven en ik hoop van harte met de buurman mee dat het in hun geval anders is.  Op het matras ligt nog geen hoeslaken, want hij kan alleen maar tweepeersoons hoeslakens vinden.  Ik heb ze gewoon thuis in de kast liggen, voor ons eigen logeerbed. Ik loop naar buiten en kom terug met twee hoeslakens. Een voor nu en een als verschoning zolang ze die van hen nog niet hebben gevonden.

Buuf werd vanmidddag thuisgebracht vanuit het ziekenhuis door de taxibus. Ondersteund door man en zwager stapt ze de taxi uit en haar huis in. Recht op het huiskamerbed af, want ze is keikapot. Ze gaat op het voeteneind zitten en zakt zo (!) door de lattenbodem. Dat kun je er dan net nog bijhebben. PPfff. Buurman in paniek: ‘Ik ga zo wel even naar de Leen Bakker, want daar heb ik ‘m gehaald, maar ik heb de bon niet meer en ik heb contant betaald, en, en, en…’.

En wat doe ik? Ik loop opnieuw hun huis uit, trek de lattenbodem onder ons logeerbed vandaan en loop weer terug.  ‘Hier’ en met een knipoog: ‘En als je de rest van het bed ook nog moet hebben, moet je maar een gil geven’.

Bij een legitieme hulpvraag gaat bij mij alles opzij. Alles om de ander te helpen. Spontaan, de ander hoeft er niet om te vragen. Ik denk mee, zoek naar oplossingen en vind ze ook eigenlijk altijd. Al moet mijn eigen leven, huishouden, whatever, ervoor wijken. Altijd al zo geweest en inmiddels heb ik zelfs geleerd er niets meer voor terug te verwachten omdat dat negen van de tien keer een teleurstelling oplevert.

Waar zou dat nou toch vandaan komen?