Tuesday I found one, wednesday I found two, thursday I found four…
someone has lost his marbles.
De afgelopen week heb ik iedere werkdag wel één of meer knikkers gevonden. Ik grapte erover dat iemand me schijnbaar iets duidelijk wilde maken en gaf ze later aan m’n buurjongen. Ik vond ze stuk voor stuk op mijn terug-naar-huis-weg van station naar huis; op een parkeerplaats niet ver uitelkaar. Met signalen zullen ze dan ook weinig te maken hebben, meer met een kind dat z’n knikkers is verloren.
Vandaag vond ik er weer één. Niet op de gebruikelijke plaats, nee, op de Binnenrotte in Rotterdam. Het was een gewone knikker, zo’n transparante met een kleurtje erdoor. Misschien tóch een signaal? Ik besloot mijn hoofd daarover niet te breken. In plaats daarvan bedacht ik me hoe wij onze knikkers noemden. Volgens mij hadden we bontjes (of mooitjes?), kalkepoepers, dubbeltellers en honderdtellers en de knikkerpotjes bevonden zich vaak in kapotte stoeptegels of de stukjes aarde rondom bomen. Hadden jouw knikkers ook van die bijzondere namen?