Nee, ze heeft geen last van eeltpitten en eksterogen. Ze behándelt ze. Ze is (onder andere) de nieuwe lokale pedicure op KAF (Kandahar AirField). Bij gebrek aan gewonden moet je jezelf toch ergens mee bezig houden? Op een raketalarm 2 x per week na, gebeurt er niet zo veel bijzonders. Gelukkig maar toch? Voor haar betekent het wel dat de dagen lang duren. Vrij ben je er eigenlijk nooit, dus je bent constant aan het wachten op wat niet gebeurt. Of met wachten op de post. Ik heb wel tig pakketjes naar daar verstuurd. Sommigen kwamen jammergenoeg niet in één keer aan. Net als in de passagiersvliegtuigen mag ik ook geen vloeistoffen naar Kandahar sturen, dus blijf je beperkt tot negerzoenen (verkeerde woord ik weet ’t), oude kaas, snoep en koekjes. Het doosje met de tube mayonaise kwam linea recta retour. Dat vinden ‘ze’ vloeistof. Het bakje palingsalade kwam daarentegen wel aan. Kapot en door het hele doosje heen, dat dan weer wel. Ach. Nog even en dan is ze gelukkig thuis.
