We waren een tijdje terug aan het spelen, buurjongen L. (5 jaar) en ik. Met de dominosteentjes. Weet je wel hoe lang je daarmee kunt spelen? Zeker als je elke keer weer overnieuw moet beginnen vanwege respectievelijk ‘Kijk daar!’ of ‘Ojee, mijn voet!’ of ‘Broemmmmbroemmm, dit is een Spiderman-motor’. En ineens tijdens dat spelen zei hij: “SmaRts….?” Ik antwoordde: “Ja?” “Als je doodgaat, dan wordt je begraven en dán wordt je een plant” “O, is dat zo?”, vraag ik lichtelijk verrast door zijn opmerking. “Ja, echt waar. Want toen Skippy (konijn, red.) doodging, hebben we haar in de tuin begraven en nu is ze een plant”. Kinderlogica.
De vragen kwamen weer met Pino. Pino lag al klaar om per afvalbak afgevoerd te worden, toen meneer van vijf met zijn vader voor de deur stond. Hij had vernomen van het feit dat het vogeltje dood was en wilde nog even gedag zeggen tegen Pino. Snel alsnog het levenloze lijfje van dat beestje in een mooi doosje gedaan. “Ga je Pino ook begraven?” “Euh, ja” “In de tuin?” “Ja, natuurlijk.”, jok ik. Hij denkt even na en zegt: “O, goed, dan wordt Pino ook een plant”.
Voor ons als ‘grote mensen’ is doodgaan al zo moeilijk te begrijpen, laat staan voor die kleine knaap. Slapen is het niet (beetje bezorgd: “want wij worden toch weer gewoon wakker?”) en dat het alleen voor oude mensen en oude dieren geldt, levert prompt de pijnlijke vraag aan Opa en Oma of zij dan nu ook snel doodgaan.
