De laatste over het skiën, want er zijn belangrijkere zaken in de wereld dan SmaRts die wél op haar achterhoofd is gevallen!
De hechtingen werden zonder verdoving gezet. Ben ik geen bikkel? 😉 En uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming aan. Het vooruitzicht van een week op een terras zat me niet lekker. De hechtingen in mijn hoofd waren het probleem niet, maar die verrekte kuit wel. De dag ná de reis kon ik er niet op lopen (maar probeerde het wel), de tweede dag ging het onbelast (maar probeerde het stiekum wel). De derde dag vertikte ik het nóg langer om toe te kijken en ik besloot te vertrouwen op mijn techniek. De skischoen zat als spalk om mijn kuit en wonderwel: in een ouwelullentempo (dat dan weer wel) waren de bochten best te doen. Alles met beleid. Dus dan moet je ook regelmatig effe rusten. En hoe kan dat beter dan op je ski-stoel? 
Uiteindelijk kwam alles goed. Er kon geskied worden, de hechtingen zijn er vandaag alsnog door de huisarts uitgejast (want zo oplosbaar bleken ze te niet te zijn) en de wond is gecontroleerd. De neuroloog moet alleen nog even bevestigen dat SmaRts dus wél op haar achterhoofd gevallen is, maar niet echt gek 😀
