bloedbank

Plaatjes

Of ik dit keer bloedplaatjes wilde geven. Waarom? Dat wist ze niet. Zelf heb ik maar bedacht dat het is vanwege de aanstaande jaarwisseling en het daarmee gepaard gaande risico op het verlies van ledematen. Normaal gesproken geef ik plasma. Zo’n plasmadonatie duurt, afhankelijk van mijn Hb en of de naald goed gezet is, zo’n 45 minuten tot een uur. Het geven van bloedplaatjes duurt aanzienlijk langer: zo’n anderhalf uur. An-der-half uur voor 300 ml plaatjes. Je vult er verdorie net een flink glas mee.

Ik bedacht me vandaag dat zo’n zakje verschrikkelijk veel centjes zal opleveren als je ’t commercieel bekijkt. Als ik alleen kijk naar wat het kost om het te ‘maken’. De donor die het gratis geeft en er ook zijn heur tijd aan doneert, de bloedbank, de mensen die er werken, de machines die er staan en die onderhouden worden, de (na-)bewerkingen aan het door mij geleverde product. Ik zou best wel eens willen weten welke prijs een ziekenhuis neerlegt voor zo’n zakje celletjes.

Plaatjes Meer lezen »

1 uit duizenden

De kans dat ik een geschikte beenmerg- of stamceldonor ben voor iemand die geen familie is, is 1 op duizenden. Toen was ik niet de meest geschikte. Tijdens mijn weekje in Italië bleek ik opnieuw een potentiële kandidaat te zijn voor een transplantatie. Er is iemand ter wereld die geen (voor transplantatie geschikte) naaste familie heeft en zonder deze transplantatie doodgaat.

Vandaag werden 6 buizen bloed afgenomen.  Of ik het ook ga worden is opnieuw de vraag. De kans is maar zó klein. En is het dan een voorrecht? Als je bedenkt dat ik ervoor onder narcose moet; moet worden opgenomen (1 dagje maar) in Leiden; ik er dagen tot weken last van kan hebben; ze van bepaalde medicijnen de lange termijn gevolgen nog niet goed weten… tja, da’s heftig. Maar ik zou er in het meest gunstige geval óók iemand mee kunnen redden. Dus op de vraag: “Weet je het zeker?”, kwam vandaag opnieuw een volmondig ‘Ja’.

1 uit duizenden Meer lezen »

Zo zijn

M’n niet-nuchtere bloedsuiker was 5,4 en mijn ECG is normaal. Met dank aan zuslief (‘in leven en professie’) bevestigd gekregen. Zoals verwacht overigens. In ieder geval een mooie uitdraai om mee te geven aan de bloedbankarts om hem zo te overtuigen dat zijn goedbedoelde bezorgdheid niet nodig was en dat ik gewoon een flauwvallerig tiep ben. Geen gekke aangeboren hartafwijkingen. Ze hebben bij Sanquin gewoon de verkeerde stoelen aangeschaft.

Wel een leermomentje voor mij. Als ik op het punt sta flauw te vallen, dan moet ik ernaar handelen. Luisteren naar de signalen en ze niet quasi rationeel wegwuiven. Dit keer kon ik (in tegenstelling tot de vorige een-na-laatste keer) gelukkig niet vallen omdat ik zat, maar als ik niet oppas zit ik de volgende keer weer met hechtingen.

Zo zijn Meer lezen »

Flauw

Plasmaferese, de 126ste keer (zoiets).

Hee, nieuwe stoelen. Ze zitten wel erg recht…

Het is niet druk, vakantietijd?…

Tommy Wieringa – Caesarion – leest best lekker hoor en ik lig hier toch bijna een uur…

‘Iets drinken?’ ‘Ja, lekker, doe maar rooibosthee’…

‘Nog een theetje?’ ‘Neuh, doe maar een sinaasappelsapje’…

Geklets over nieuwe uniformen die niet lekker zitten… Ik duik mijn boek in… Pff, wat zitten die nieuwe stoelen rot…

…

Het lijkt wel of ik duizelig ga worden, dat zal toch niet? Ik zit hier gewoon? Doe niet zo gek. Drink je sapje nou maar op, dat zal wel helpen. En even diep ademhalen… Het gaat niet weg, ik blijf duizelig, het gaat suizen…Nou ja zeg. Ik ga toch niet flauwvallen? Vallen kan trouwens niet, want ik zit! …Kijkt er iemand mijn kant op? … Even wenken. Nee, er kijkt niemand… Dan maar zeggen, misschien hoort iemand het: ‘Euh….ik geloof dat ik beetje duizelig ben…’

…

En weer wakker. Alsof ik geslapen en gedroomd heb, door en door bezweet. Drie gezichten boven me en mijn stoel achterover gekanteld. ‘Ben je misselijk?’ ‘Heb je tintelende lippen?’ ‘Gaat het weer een beetje?’ ‘Je bent wel even weggeweest, hoor!’ ‘Had je wel ontbeten?’ (Ja, natuurlijk!).

De laatste rode bloedcellen heb ik nog wel teruggekregen ondanks het feit dat ik tijdens het flauwvallen verkrampte en mijn arm (mét naald) dubbel sloeg. De andere donors kijken geschrokken mijn kant op. Tegen de tijd dat ik weer echt terug op aarde ben, geneer ik me verschrikkelijk. In 125 keer doneren is zoiets me nog niet overkomen. ‘Sorry, sorry, wat erg’. Mijn bloeddruk wordt opgemeten. Kwam ik binnen met een bloeddruk van een keurige 115/75 , was ‘ie nu (na 3x proberen) 90/60. Ietwat verlaagd dus. En ja, het overkomt me vaker. En de een-na-laatste keer kostte dat een gedeelte van mijn hoofdhuid.

Omdat het me vaker overkomt (inmiddels niet meer op twee handen te tellen), adviseerde de bloedbankarts me een hartfilmpje te laten maken. Even checken of er geen sprake is van een verlengde QT-tijd. Wat dat dan weer mogen zijn. Ik was wel verpleegkundige in een vorig leven, maar die CCU-aantekening heb ik nooit gehaald. Zuslief is goed in het draaien van ECG’s, dus die kan dat mooi voor me doen.

Al met al was ik vandaag een mooie anti-reclame voor het bloedgeven. Mooi is dat.

Flauw Meer lezen »

Scroll naar boven