Smartie moest maar in gesprek met een coach. Bezorgdheid, betrokkenheid, hart op de tong en kritisch zijn wordt vertaald in weerstand en onwil om te veranderen. Denk ik. Want waarom zou ik anders naar een coach moeten. In eerste instantie reageerde ik boos. Maar om niet te voldoen aan de verwachting (die van weerstand), besloot ik een afspraak met de coach te maken en er iets positiefs voor mezelf uit te halen. Leg ik de lat te hoog, ‘zorg’ ik teveel in mijn dienstverlening, zijn de dingen die ik in mijn dienstverlening belangrijk vind achterhaald of te betuttelend? Ben ik vastgeroest in oude patronen? Zit ik wel op juiste plek? Is het niet tijd om te verkassen?
Zomaar wat vragen waar een coach uiteindelijk toch ook bij kan helpen. Dus hup, vooruit met de geit. Het werd een intensief gesprek waarin ik me aan de belofte hield gewoon mezelf te blijven. Dat kost me namelijk de minste moeite – in alle situaties overigens. Kwetsbaar, maar open en eerlijk. Geen verborgen agenda, what you see is what you get.’ Hoedanook: wordt vervolgd. In de hoop dat de coach professioneel en integer is, sterk ik me in ieder geval aan zijn opmerking aan het eind van het gesprek: “Ik ga eerst eens contact opnemen met je manager waaróm je in vredesnaam hierheen gestuurd bent.”
😉
Misschien komt er deze dagen nóg een postje, maar mocht dat niet het geval zijn, dan wens ik een ieder alvast héle fijne feestdagen, een geweldige jaarwisseling en het beste voor het nieuwe jaar!
