opa

Lang leve internet

Ooit ben ik eens begonnen met het schrijven van de gebeurtenissen rondom het ziekzijn en overlijden van ma. Da’s een heel klein documentje geworden omdat ik het niet gelijk heb opgepakt en ik een hoop details ben vergeten. Toch bestaat het document nog op mijn harde schijf, wie weet ooit pak ik het weer op? Vandaag zag ik het en heb ik het geëxporteerd naar iAuthor. Een programma op de Mac waarmee je gemakkelijk een boek schrijft en redigeert.

boek

Dat oorspronkelijke documentje stond in een map waarin ook de verzamelde gegevens over mijn ‘opa’ staan. De man die volgens zijn tweede vrouw ineens niet de vader van mijn moeder zou zijn en ons flabbergasted achterliet, terwijl ik net twee tickets Brits Columbia (ja, inderdaad: Canada) voor mij en mijn zusje had aangeschaft van mijn eerste echte salaris. Ik heb eerder geschreven over hoe lastig het soms is als een gedeelte van je roots niet toetsbaar is.

Het was lang geleden dat ik zijn naam gegoogled heb, maar ineens was daar de behoefte om te kijken wie er nog met die naam daar te vinden is. Wat schetst mijn verbazing: ik vond een nieuw adres, in een retirement-residence. Ik was nog even onzeker of hij het wel zou zijn. Maar er staan zelfs foto’s van hem op de promosite van het bejaardentehuis waarop hij te zien is met een naambordje op met zijn koosnaam erop. Kan niet missen, hij is het. Hij ziet er goed uit en het lijkt erop dat hij het daar goed heeft. Ik hoop dat zijn gezondheid nog goed is, hij is nu 92 jaar.  En of hij nu wel of niet onze opa is, het is jammer dat mijn moeder dit niet kan meemaken.  Ik zou haar zo graag willen vertellen wat ik vandaag ontdekt heb en dat ik hem op foto’s tegenkwam en haar de  foto’s laten zien.

CO

Jullie weten inmiddels wel hoe ik in elkaar steek, dus ik heb direct mijn tekstverwerkingsprogramma geopend en ben een brief gaan schrijven. In het Nederlands en in het Engels, ik weet niet welke taal op dit moment zijn voorkeur heeft. Ik heb er wat foto’s van hem in geplakt, van mijn moeder en oma en ik heb mijn woorden zorgvuldig gekozen. Hij is immers 92, wat gedaan is is gedaan en kan niet meer teruggedraaid worden. Mijn oma (zijn eerste vrouw)  leeft niet meer en mijn moeder (waarschijnlijk zijn eerste kind) ook niet meer. Via deze weg kan ik hem in ieder geval laten weten dat zij overleden zijn, dan het ons goed gaat, dat ik hoop dat het hem en zijn familie ook goed gaat en wie weet, in het gunstigste geval reageert er iemand terug? Hij is gepost, ik wacht af.

Als extra heb ik een mail gestuurd naar de host van het retirement-residence met het verzoek mijn bericht aan hem door te geven, omdat mijn brief er even over zal duren daar te komen. Een bijzonder verzoek, dat realiseer ik me terdege. Maar hij is al 92 en iedere dag telt, dus ik hoop maar dat hij erop ingaat en ik hoop nog meer op een reactie vanuit de andere kant van die grote plas.

Lang leve internet Meer lezen »

Op zoek

Op zoek naar de doos met de bordspelletjes werd mijn aandacht afgeleid door die ene map met daarin die papieren. Moet je je voorstellen:

Als enig kind is ze geboren uit een huwelijk van net voor de oorlog. Ze weet niet beter dan dat hij haar vader is. Haar ouders zijn een aantal jaren na haar geboorte wel gescheiden, maar ze draagt zijn naam en hij betaalt alimentatie voor haar. Haar vader vertrekt naar Canada en begint daar een nieuw leven. Haar moeder blijft hier en doet hetzelfde. Binnen het gezin blijft zij echter wel altijd dat buitenbeentje met die andere achternaam, dat was niet even gemakkelijk. Contact met haar vader is sporadisch en per brief. Met haar zelfstandigheid, komt ook haar eigen gezin.

We leven ’84. Ze heeft haar dochters verteld dat zij een Opa hebben in Canada. Naar aanleiding van de opnieuw op gang gekomen correspondentie komt Opa voor een zomer over uit Canada en neemt zijn vrouw en allerlei leuke kadootjes mee.

We leven ’88. Haar oudste dochter heeft van haar eerste salarissen gespaard en wil samen met haar zusje op bezoek bij Opa in Canada. Met het vliegtuigticket in haar hand en klaar om te vertrekken, ligt daar ineens die brief van zijn 2de vrouw op de deurmat met daarin de mededeling: ‘Dat hij haar vader niet is’.

Daar staat ze dan. Ná boosheid en teleurstelling komen de vragen. Is die 2de echtgenote bang dat zij als eerste kind en rechtmatige erfgenaam haar kindsdeel bij overlijden zal eisen? Of spreekt ze de waarheid en is hij haar vader niet? Een zoektocht begint (rechtbankarchieven – vergeelde en pijnlijk confronterende scheidingsdocumenten –  instanties), maar strandt door dichte deuren. De mensen met mogelijke antwoorden worden ziek en overlijden. Haar oudste dochter stelt voor een brief te schrijven naar het programma Spoorloos, maar ze ziet op tegen de confrontatie met haar eigen moeder. Tot ook die sterft en haar grootste geheim mét haar de dood ingaat. Ze heeft het er niet meer over en lijkt zich over te geven aan het feit dat de antwoorden op de vragen nooit meer zullen komen.

En zo stond ik dus vanmiddag met die map met papieren in mijn handen. Want zij, die niet wist wie haar vader was, is was mijn moeder. En opnieuw komt bij mij die drang op om Spoorloos aan te schrijven. Zal ik het onderzoek alsnog voortzetten om antwoord te krijgen op de vraag of hij nu wel of niet haar vader was? Een gedeelte van onze ‘roots’ is niet toetsbaar. Op wie we lijken is voor een deel onbekend. Ach, ik weet het niet. Ik heb de documenten voorlopig gescand als backup, waarmee ze eventueel ook gemakkelijker te verzenden zijn. Ik ga er nog eens over nadenken.

Op zoek Meer lezen »

Scroll naar boven