Tante T. woont in Spanje en kwam halsoverkop naar Nederland toen ze hoorde dat mijn moeder, haar nicht, ziek was. Een periode waarin tijd zoveel sneller ging dan de mogelijkheid ma bij ons te houden. Tante bleef bij ons om te zorgen, maar de laatste dagen van mijn moeders leven heeft ze niet meegemaakt. Ze vond dat iets waar zij niet bij hoorde te zijn. Ze leest ook altijd hier mee en haar reacties volgen vaak per email, omdat ze niet zo goed weet hoe het reageerding werkt. Als ik in de statistieken de Spaanse provider voorbij zie komen, dan weet ik dat ze er was. Nu is ze weer in Nederland. Zomaar voor een weekje. En natuurlijk ben ik even bij haar langsgegaan. Dat moet. Het is goed om ‘r te zien. Het is ook weer goed om weer even terug te zijn in die tijd dat mijn moeder zo ziek was maar o zo blij met háár komst.
Wat mijn moeder had met haar vrienden en familie, heb ik niet. Ik ben haar niet. Alles maar bijhouden, iedere verjaardag, iedere gebeurtenis. Ik ambieer het ook niet. En het feit dat ik van mijn moeders kant van de familie eigenlijk zo goed als niets meer verneem, wijt ik ook vooral daar aan. Ik bén haar niet en wat verwacht ik eigenlijk van ze? Niets. Met de dood van mijn moeder is de gemeenschappelijke factor verdwenen. Althans…met dat argument maak ik mezelf maar wat wijs. Want die gemeenschappelijke factor is er nog wél. En dat merk ik vandaag weer bij Tante T. Dozen vol herinneringen worden opengetrokken en met iedere anekdote is mijn moeder weer even bij me. Het is fijn om het over haar te hebben. En door het te delen lijkt het wel alsof de herinneringen net even wat tastbaarder worden.
