Het is vreemd te realiseren hoe snel de tijd gaat. En tijd heelt alle wonden. Zegt men. Maar is dat wel zo? Naar aanleiding van mijn vorige logje vroeg S. me of ik veel huilde. Ik antwoordde van niet. En nee, dat doe ik ook niet. Ik huil eigenlijk maar zelden. Van een jankfilm kan ik best een brok in mijn keel krijgen en tegenwoordig kan ik op begrafenissen en crematies het best maar zorgen dat ik zakdoeken bij me heb. Het lijkt wel dat emoties wat dichter aan de oppervlakte zijn gekomen sinds het overlijden van mijn ouders. Maar het huilen houdt weer op. Huilen wordt onderdrukt. Huilen maakt op tijden plaats voor een beklemmend gevoel. Alsof mijn keel dichtgeknepen wordt. Zoals bijvoorbeeld die keer toen ik toekeek hoe een opa en oma trots hun dochter en kleinzoon van het station kwamen afhalen.
