Met ieder antwoord ontstaat weer een nieuwe vraag. Hoe interessant kan iemands job zijn?! En met mijn nieuwsgierigheid besmet ik andere collega’s, die nu ook met enige regelmaat met een nieuwe vraag komen aanzetten. Maar ik was al een eind verder. Gisteren en vandaag keek ik op het juiste tijdstip en zag ik beide kraanmachinisten naar boven klimmen. Ja, klimmen!
Vandaag besloot ik dat ik in mijn lunchpauze maar eens een bezoekje moest afleggen aan de bouwput. Op zoek naar antwoorden. En ja hoor, wie kwamen daar naar beneden geklommen om zich zeer welwillend, tijdens hun lunchpauze, aan mijn vragenvuur te onderwerpen: beide kraanmachinisten! En al bij de derde vraag kreeg ik: “Nou, dan moet je maar eens een keertje mee naar boven”. “Kan dat zomaar?”, vroeg ik voorzichtig. “Wat mij betreft wel, we moeten het wel eerst even bespreken met de uitvoerder en het lijkt me handig dat je nog even geduld hebt tot het liftje geïnstalleerd is. Moet je wel je fotocamera meenemen enneh…je weet toch wel dat het 90 (!!) meter hoog is en dat dat ding niet stil hangt?” “Ja natuurlijk!”, zei ik stoer en voelde me steeds kleiner worden naast die 90 meter hoge kraan.
De definitieve afspraak moeten we nog maken, maar het idee is al geweldig en het enthousiasme van de machinisten ook. Ik blijf toch ook steeds maar erg onder de indruk van de drive die mensen hebben en vinden in hun werk. Geweldig. Wat een baan heb ik. 🙂
