“Hoe is het met je studie? Goed? Okee gelukkig, dat wilde ik eerst even horen, want ik heb een verhaal voor je. Ik heb vorige week wat meegemaakt en ik moet het even aan jou kwijt. Je weet toch van mijn buurman: uit elkaar gegaan, beetje teruggetrokken, ouders in Frankrijk die ons vroegen een oogje in het zeil te houden? Ja, die dus. Vorige week was ‘ie erg stil. Heb nog wel gedag gezegd, maar hij klonk anders. Maar ja, hij was wel vaker wat stiller. Zeker sinds december, toen ‘ie helemaal door het lint gegaan was. Ze hebben hem toen opgenomen. Maar affijn, ik bedacht me op een bepaald moment dat ik al even niets meer gezien of gehoord had. De tweede dag werd ik gebeld door zijn vader. Of ik nog wat gehoord had, want zij kregen ‘m telefonisch niet te pakken. Nee, dus. Of ik even wilde kijken -ik heb de sleutel. We besloten met z’n tweetjes te gaan kijken. Ik ging als eerste naar binnen. Ik liep door de kamer naar de keuken, richting trap en in het trapgat hing hij… “
Dit is de kern. Er kwam nog het verhaal over de politie die laat kwam, want de vader belde binnen tien minuten terug, en de gillende moeder op de achtergrond toen ze hoorde wat er gebeurd was. De straat die in rep en roer was, het afscheidsbriefje, de begrafenis en de nachtmerries die nu iedere nacht terugkomen. Nee, dit wil je niet meemaken.
Hij heeft er geen last van, maar zijn buurtjes des te meer….
