[VOLDAAN, MAAR NIET TEVREDEN]

Al sinds jaar en dag zijn mijn ouders mijn steun en toeverlaat. Heel trots ben ik ook op de relatie die ik met ze had.

Vooral mijn moeder was superenthousiast en vol energie. Had ik een idee, dan had zij het bij wijze van spreken al uitgevoerd, of Pa opdracht gegeven. Of andersom. Vanaf het moment dat ik het huis uit ging, probeerden ze me de zaken vooral zelfstandig te laten doen. Ik weet dat ze met kromme tenen zaten omdat ze zich er zo graag tegenaan bemoeid zouden hebben.

Ze hielden zich in.
Want altijd kwam dan dat moment waarop ik hulp vroeg en/of uiteindelijk wilde weten wat zij ervan vonden en hen erbij betrok.
Daar genoten ze van en ik ook. Als ik blij was met iets, dan waren zij bij wijze van spreken dubbel blij. Enthousiast en trots.

Vandaag heb ik na het hele wit-gebeuren mijn huiskamer helemaal aan kant gemaakt. Écht alles is schoon, álles! Je kunt hier nu warempel van de vloer eten. Het is waanzinnig. Alles wit en lekker schoon. Alle meubels verschoven en ineens lijkt de huiskamer een balzaal!
Ik ben trots en blij en ik wil het aan iedereen laten zien.

Maar nu kan ik hén niet meer vragen langs te komen en blij te zijn voor mij.

14 gedachten over “[VOLDAAN, MAAR NIET TEVREDEN]”

  1. Das in jouw situatie nog eens extra zwaar…
    Kut blijft het.
    Ik mis ze in dit soort zaken het meest. Als je iets bereikt hebt waar je trots op bent. Een diploma, een leuk huis, etc.

  2. Ja vervelend, kut, niet leuk …
    maar toch heb je je klus geklaard!! Whiii geniet gewoon van dat voldane trotse gevoel! Lekker wit, c-l-e-a-n!!! Whiii en je rookt niet meer! nOg meer whiiii

  3. Ik ben dan niet beide ouders verloren en het contact met mijn vader was niet heel intens. Maar dat niet meer kunnen vertellen, laten zien of vragen…dat doet pijn.
    Sterkte!

  4. Dirty as mine is pas een ramp Smartie…!!
    Zoals je schrijft: voldaan maar niet tevreden… nou ik weet zeker dat ze meer dan tevreden over je zijn… Je bent de Dochter van… weet je nog 😉
    Big hug

  5. Als je ouders er niet meer zijn, pas dan merk je hoe groot het verlies is.
    Mijn vader leeft nog al duurt dat ook niet meer lang. Hij heeft slokdarmkanker en heeft nog maar enkele weken te leven. We proberen met zijn allen om met hem, de tijd die nog rest, zo goed mogelijk door te komen. Maar het gemis zal over enige tijd heel hard aankomen (mijn moeder is helaas op jonge leeftijd ook al overleden).
    Ook al zijn je beide ouders niet meer in leven, ik denk dat ze je op één of andere manier toch in de gaten houden.
    In ieder geval heb je het toch maar geflikt met je huis, goed joh!
    Sterkte met alles;)

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven