Mijn hersenspinsels hier op het WWW zijn redelijk anoniem. Dat betekent dat er in mijn directe omgeving maar weinig mensen afweten van het bestaan van dit blog. Maar dat worden er steeds meer. En dat komt natuurlijk door ‘die foto’s’. Die fotoalbums zijn een gemakkelijke manier om snel even een resultaat te laten zien. ook aan bekenden. Op mijn werk. Op visite, “Wat was de url van jouw site ook alweer, SmaRts?”. Leuk, heel leuk zelfs. Maar ook een beetje eng. Als niemand je kent, maakt het niet uit wat je schrijft. Als iedereen je kent, zou dat eigenlijk hetzelfde moeten zijn, maar toch voelt dat anders. Ineens ben ik me bewust van ogen die zouden-kunnen-meelezen en daar een bepaalde mening over zouden-kunnen-hebben. Afwegingen maken. Wel/niet. Schiften van zaken. Wel/niet. Dat houdt me bezig. En ach, je kunt maar ergens mee bezig zijn, toch?
